جواد طوسی در گفت‌وگو با خبرنگار همشهری با اشاره به اینکه مخاطب امروز باید بتواند تصویر خود را در بخشی قابل توجه از فیلم‌ها ببیند، گفت: نادیده گرفتن مخاطب و قائم به ذات بودن خالق اثر و اتکای صرف به روایت‌پردازی شخصی، حلقه گمشده سینمای ماست و نمی‌تواند با مخاطب‌شناسی گسترده و متکثر منطبق باشد.این منتقد قدیمی ادامه داد: در کنار سینمای سالم سرگرمی‌ساز که تماشاچی را بدعادت هم کرده، باید سینمای اجتماعی در اولویت قرار داشته باشد؛ سینمایی که شعور مخاطب را درنظر بگیرد و نسبت واقعی با زندگی معاصر او داشته باشد.
طوسی ضمن اشاره به تجربه امسال خود برای انتخاب فیلم برگزیده دستگاه قضا در بخش تجلی اراده ملی، تعامل قوه قضاییه را با سایر نهادهای فرهنگی نظیر وزارت ارشاد، بنیاد سینمایی فارابی و حوزه هنری ضروری دانست و گفت: در سبد فرهنگی و تولید سالانه سینمای ایران باید سهم مناسبی از مضامین وام‌گرفته از مباحث حقوقی و پرونده‌های قضایی با لحاظ روایت و عنصر جذابیت درنظر گرفته شود.
وی انبوه‌سازی بی‌ضابطه را در چرخه تولید بدون درنظر گرفتن فضای مناسب نمایشی و مخاطب‌شناسی کنونی از معضلات سینمای ایران دانست و افزود: واقعیت عینی در سی و دومین جشنواره فیلم فجر نشان می‌دهد که سینمای ایران مخاطب را فراموش کرده است. باید فراتر از این نگاه عقیم و سترون، به سینمایی اندیشید که فرمول و قواعد حرفه‌ای خود را به درستی معنا کند و علاوه بر مخاطب اینجایی، در جایگاه کلان حرفه‌ای خود سیر انتقالی جهانی هم داشته باشد.طوسی که سابقه نشستن بر مسند قضاوت را هم در کارنامه حرفه‌ای خود دارد، با اشاره به ضرورت نگارش فیلمنامه مبتنی بر واقع‌گرایی و انعکاس بافت سازمانی دستگاه قضا گفت: در فیلم‌های سینمایی، نیروهای اجرایی قضایی باید به درستی دیده شوند و در بافت و قالب داستانی نقشی مؤثر و تعیین‌کننده نه تشریفاتی و ابزاری داشته باشند. در این میزانسن ایده‌آل، یک قاضی شریف و عادل و پایبند به اصول و اهداف شغلی خود می‌تواند موضوع محوری شماری از فیلم‌ها قرار بگیرد و بافت دراماتیک قصه و عنصر روایت متکی به او و حوزه عملی کاری و شغلی‌اش باشد.
وی «دادستان» بزرگمهر رفیعا را جزو معدود آثاری دانست که فضای دادگاه و دستگاه قضا را حدودی واقع‌بینانه به تصویر کشیده است. طوسی گفت: ایجاد تشکلی فرهنگی در سیستم قضایی برای حمایت از آثار هنری می‌تواند الگویی مناسب برای سیاستگذاران فرهنگی و تولیدکنندگان این آثار باشد. این منتقد پیشکسوت رونق‌دهی فضای فرهنگی توسط دستگاه قضا را علاوه بر اقدام‌های قانون‌مدارانه برای تولید آثار واقع‌بینانه لازم دانست و گفت: در موقعیت حساس کنونی، صرف عکسبرداری از واقعیت نمی‌تواند حق مطلب را ادا کند. پیشنهاد سازنده و راهگشا در حوزه مدیریتی منطبق با بضاعت و اختیارات و گام‌های هوشمندانه مؤثر فرهنگساز می‌تواند ما را به نقطه مطلوب برساند.
